ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಕಣ್ ಬಿಟ್ಟು ಸಮಯ ಎಷ್ಟು ಅಂತ ನೋಡಿದಾಗ ಕೇವಲ ೯:೩೦ ಆಗಿತ್ತು. ಎದ್ದು ಕೂತೆ. ನನ್ನಾಕೆ ‘ಸಮಯ ಎಷ್ಟಾಯ್ತು?’ ಎಂದಾಗ ‘ಒoಬತ್ತೂವರೆ. ಈಸ್ಟ್ ಕೋಸ್ಟ್ನಲ್ಲಿ ನಾವೇ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಎದ್ದಿರೋದು’ ಅಂದೆ. ನನ್ನ ಮಾತು ಕೇಳಿತೋ ಇಲ್ಲವೋ ಆದರೆ ಆಕೆ ಹೇಳಿದ್ದು ‘ಒಂಬತ್ತೂವರೆ ಅಂದ್ರೆ ಆರೂವರೆ’ ಅಂದ್ಲು. ‘ನಾವು ಊರಿಂದ ವಾಪಸ್
ಬಂದಾಯ್ತು. ಒಂಬತ್ತೂವರೆ ಅಂದ್ರೆ ಒಂಬತ್ತೂವರೆ ಅಷ್ಟೇ. conversation ಮಾಡೋ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಇಲ್ಲ’ ಅಂತ ನಕ್ಕಿದ್ದೆ.
ಈಗ ಹಿನ್ನೋಟ ಆರಂಭ. ಮೊದಲಿಗೆ ಚಿಕ್ಕ ಹಿನ್ನೋಟ ಆಮೇಲೆ ಸ್ಥೂಲ. ನಮ್ಮ ವಾಸಸ್ಥಾನವು ಅಮೇರಿಕಾದ ಪೂರ್ವಭಾಗ. ರಜಾದಿನಗಳು ಅಂತ ಹೊರಗೆ ಹೋಗಿದ್ದು ದೇಶದ ಸುಪ್ರಸಿದ್ದ ಸ್ಥಳವಾದ ಲಾಸ್ ವೇಗಸ್ಗೆ. ಇದು ಪಶ್ಚಿಮಭಾಗದಲ್ಲಿದೆ. ಈ ಪೂರ್ವಕ್ಕೂ ಆ ಪಶ್ಚಿಮಕ್ಕೂ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಮೂರುಘಂಟೆಗಳ ವ್ಯತ್ಯಾಸ. ಅಲ್ಲಿಂದ ವಾಪಸ್ ಬಂದು ಉoಡು ಮಲಗುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಬೆಳಗಿನ ಎರಡು ಘಂಟೆಯಾಗಿತ್ತು. ಎದ್ದಾಗ ಒಂಬತ್ತೂವರೆ ಆಗಿದ್ದು ಅಚ್ಚರಿಯೇನಲ್ಲ. ಜೊತೆಗೆ ದೇಹ ಜೆಟ್ ಲಾಗ್ಗೆ ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಲ್ಲವೇ? ಇಷ್ಟು ಚಿಕ್ಕ ಹಿನ್ನೋಟದೊಂದಿಗೆ ‘ಹೊಸಾ ಕಸಿನೋ, ಹೊಸಾ
ಡ್ರಿಂಕು, ಹಳೇ ಹುಡುಗಿ’ ಟ್ರಿಪ್ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡೋಣ.
ಪಯಣದೊಂದಿಗೆ ೨೦೨೧ರ ಹೊಡೆತದ ವಿಚಾರದ ಹೂರಣವನ್ನೂ ಸೇರಿಸಿಕೊಂಡು ಸವಿಯೋಣ ಬನ್ನಿ.
ಕಳೆದ ಎರಡು ತಿಂಗಳ ಹಿಂದೆಯೇ ರಜೆ ಹಾಕಿದ್ದಾಗಿತ್ತು. ಇಡೀ ವರ್ಷ ಹೊರಗೆಲ್ಲೂ ಹೋಗುವ ಧೈರ್ಯ ಬಾರದೇ ಕೂಡಿಟ್ಟ ರಜೆಗೆ ಹಣವನ್ನೇ ನೀಡಿದ್ದರೆ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಒತ್ತಿಕೊಂಡು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬಹುದಿತ್ತು. ಆದರೆ ತೊಗೊಂಡ್ರೆ ರಜೆ. ಇಲ್ದಿದ್ರೆ ನಿಮಗೇ ಲಾಸ್ ಎಂದಾಗ ತಲೆಗೆ ಬಂದಿದ್ದೇ ಲಾಸ್ ವೇಗಸ್. ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳದಿದ್ದರೆ ರಜೆ ಲಾಸ್, ವೇಗಸ್ಗೆ ಹೋಗಿ ಆಟ ಆಡಿ ಕಳೆದುಕೊಂಡರೆ ದುಡ್ಡು ಲಾಸ್, ಆದರೆ ಅನುಭವ ಎಂಬ ಗೈನ್ ಯಾರಪ್ಪನ ಮನೆ ಗಂಟು, ಅಲ್ಲವೇ? ಶರಪಂಜರ ಕಲ್ಪನಾರಂತೆ ವೇಗಸ್ ಕಡೆ ಬೆಟ್ಟು ಮಾಡಿ ತೋರುತ್ತಾ ‘ಇಲ್ಲೇ ಕಳ್ಕೊಂಡೆ’ ಅಂತ ಹೇಳೋದು ಯಾಕೆ? ಸೋಲಲ್ಲೂ ಗೆಲುವ ಕಂಡೆ ಅoತ ಹೇಳಬಾರದೇಕೆ? ಫ್ಲೈಟ್ ಟಿಕೆಟ್ ಬುಕ್ ಮಾಡಿದಾಗ, ಹೋಟೆಲ್ ಕೂಡ ಬುಕ್ ಮಾಡಿ ಅಂತ ಹೇಳಿತು ವೆಬ್ಸೈಟ್. ಸರಿ ಅಂತ ಮುಂದುವರೆದರೆ ಜೊತೆಗೆ ಕಾರು ಕೂಡ ಬೇಕಿದ್ರೆ ಬುಕ್ ಮಾಡಿ ಅಂತ ಬಂತು. ಕಾರು ಬೇಡ ಅಂತ
ನಿರ್ಧಾರ ಮಾಡಿದ್ದಾಯ್ತು. ಈಗ ಫ್ಲೈಟ್ ಮತ್ತು ಹೋಟೆಲ್ ಕಥೆಯೇ ಮಜಾ. ಕಳೆದ ವರ್ಷಗಳೆರಡರಲ್ಲಾದ ನಷ್ಟವನ್ನು
ಭರ್ತಿ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಅನಿವಾರ್ಯ ಎದ್ದುಕಂಡಿತ್ತು. ಹೋಟೆಲ್ನ ದಿನದ ರೇಟ್ನಲ್ಲಿ ಕಡಿಮೆ ಇದ್ದರೆ ಫ್ಲೈಟ್ ಟಿಕೆಟ್ ಬೆಲೆ ಹೆಚ್ಚು. ಫ್ಲೈಟ್ ಬೆಲೆ ಕಡಿಮೆ ಇದ್ದರೆ ಹೋಟೆಲ್ ದರ ಹೆಚ್ಚು. ಪ್ಯಾಕೇಜ್ ಬೇಡ ಎಂದರೆ ಎರಡೂ ಹೆಚ್ಚು. ಒಟ್ಟಾರೆ ರಜಾದಿನಗಳ ಬೆಲೆಯ ಆಟವನ್ನು ಸರಿತೂಗಿಸಿ ಹೊರಟೇ ಬಿಟ್ಟೆವು. ಬೋರ್ಡಿಂಗ್ ಪಾಸ್ ಪ್ರಿಂಟ್ ಮಾಡುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಅರಿವಾಗಿದ್ದು ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಸೀಟುಗಳು ‘ನಾನೊಂದು ತೀರಾ ನೀನೊಂದು ತೀರಾ’ ಎಂಬoತೆ ಇತ್ತು ಅಂತ.
ಬೋಡಿAðಗ್ ಪಾಸ್ ಪ್ರಿಂಟ್ ಮಾಡುವ ಕಿಯೋಸ್ಕ್ ಮತ್ತೊಂದು option ನಮ್ಮತ್ತ ಎಸೆಯಿತು. ನಿಮಗೆ ಬೇಕಾಗಿರುವ ಸೀಟನ್ನು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡುವಿರಾ? ಅಂತ. ನೋಡೋಣ ಅಂತ ಹೂ ಅಂದ್ರೆ ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದ ಸೀಟುಗಳಷ್ಟನ್ನು ತೋರಿಸಿತು. ಇಂಥಾ ಸೀಟು ಬೇಕೇ ಹಾಗಿದ್ರೆ ೩೭ ಡಾಲರ್ಸ್ ಹೆಚ್ಚಿಗೆ ಪಾವತಿ ಮಾಡಿ, ಈ ಸೀಟು ಬೇಕೇ ೩೧ ಡಾಲರ್ಸ್
ಪಾವತಿ ಮಾಡಿ ಅಂತ. ಅರ್ಥವಾಯ್ತು ಮತ್ತೊಂದು ಅನಿವಾರ್ಯತೆಯ ಮುಖ. ತಮ್ಮ ನಷ್ಟ ಭರ್ತಿ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಹೇಗೆಲ್ಲಾ ಒದ್ದಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಅಂತ. ಈ ಮೊದಲೇ ಅವರು ಹೇಳಿದ್ದು ಎಂದರೆ ಪ್ರತೀ ಚೆಕ್-ಇನ್ ಮಾಡುವ ಲಗ್ಗೇಜ್ಗೆ ಮೂವತ್ತು ಡಾಲರ್ಸ್ ಅಂತ. ನಮ್ಮದು ಚಿಕ್ಕ ಲಗೇಜ್ ಆದ್ದರಿಂದ ನಾವೇ ಹೊತ್ತುಕೊಂಡು ಹೋಗ್ತೀವಿ ಅಂತ ನಿರ್ಧಾರ
ಮಾಡಿದ್ದೆವು ಅನ್ನಿ. ಆದರೆ ಕಿಯೋಸ್ಕ್ ಪಾಪ ನಮ್ಮ ಮುಂದೆ ಸೋಲೊಪ್ಪಿಕೊoಡು, ಫ್ಲೈಟ್ ಭರ್ತಿಯಾಗಿದೆ, ಕಾಂಪ್ಲಿಮೆoಟರಿ ಅಂತ ಲಗೇಜ್ ಬಿಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಚೆಕ್-ಇನ್ ಮಾಡಿ ಅಂತ ಕೇಳಿಕೊಂಡಿತು. ಸೋತಾಗ ಮನ್ನಿಸುವುದು ಧರ್ಮ ಅಂತ ಚೆಕ್-ಇನ್ ಮಾಡಿದ್ದಾಯ್ತು. ಲಾಸ್ ವೇಗಸ್ನ MGM Resorts ಎಂಬ ಮಹಾಸಂಸ್ಥೆಯ ಒಡೆತನದಲ್ಲಿ ಹದಿಮೂರು ರೆಸಾರ್ಟ್ಸ್ಗಳು ‘ವೇಗಸ್ ಸ್ಟ್ರಿಪ್’ ಎಂದು ಕರೆಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಬೀದಿಯಲ್ಲಿದೆ. ಒಂದೊAದೂ, ಒಂದೊoದು ಥೀಮ್
ವೈಭವ ಹೊಂದಿದೆ. ಪ್ರತೀ ಬೃಹತ್ ಹೋಟೆಲಿನಲ್ಲಿ ನೂರಾರು ರೂಮುಗಳು, ಅಂಗಡಿಗಳು, ರೆಸ್ಟೋರೆಂಟ್ಗಳು, ಥಿಯೇಟರ್ಗಳು, ಜೊತೆಗೆ ಮುಖ್ಯ ಆಕರ್ಷಣೆಯಾಗಿ ಕ್ಯಾಸಿನೊ ಮೆಷೀನುಗಳು ಮತ್ತು ಟೇಬಲ್ಗಳು. ಈಗ
ಬೃಹತ್ ಮತ್ತು ಒಂದೊoದೂ ಹೋಟೆಲಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಮಂದಿ ಮತ್ತು ಅಲ್ಲಿನ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಬಗ್ಗೆ ನೋಡೋಣ. ಆ ನಂತರ ಎರಡು ವರ್ಷಗಳ ಹೊಡೆತದ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಬಹುದು.
ಮುಖ್ಯದ್ವಾರದ ಬಳಿಗೆ ಕಾರುಗಳು ಬಂದು ಅತಿಥಿಗಳು ಇಳಿಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಸ್ವಾಗತ ಕೋರುವ ಮತ್ತು ಮಾಹಿತಿ ಒದಗಿಸುವ ಮಂದಿ, ಬಾಗಿಲನ್ನು ದಾಟಿ ಹೋಗುತ್ತಿದಂತೆಯೇ ರಿಜಿಸ್ಟ್ರೇಷನ್ ಕೌಂಟರ್ನಲ್ಲಿರುವ ಮoದಿ, ಹೆಜ್ಜೆ ಹೆಜ್ಜೆಗೂ ಸಹಾಯ ಹಸ್ತ ನೀಡುವ ಮಂದಿ, ಒಂದೆಡೆ ನಿರoತರವಾಗಿ ವಾದ್ಯ ನುಡಿಸುವ ಸಂಗೀತಗಾರರು. ಮತ್ತೊಂದೆಡೆ ದುಡ್ಡು ತೆತ್ತು ಜೂಜು ಆಡಬಹುದಾದ ಟೇಬಲ್ಗಳು ಮತ್ತು ಆ ಮೇಜಿಗೆ ಕನಿಷ್ಠ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ, ಎಲ್ಲೆಡೆ, ಕನಿಷ್ಠ ಎಂದರೂ ನೂರಾರು ಇಂಥಾ ಮೇಜುಗಳು, ಪ್ರತೀ ಹೆಜ್ಜೆಗೂ ಕ್ಯಾಸಿನೋ ಮೆಷೀನುಗಳು, ನಿಮ್ಮ ಬಳಿಗೇ ಬಂದು ನಿಮಗೆ ಬೇಕಿರುವ ಡ್ರಿಂಕ್ ಒದಗಿಸುವ ಮಂದಿ, ಒಂದೊoದೂ ಹೋಟೆಲಿನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಅಸಂಖ್ಯಾತ ಮಂದಿ, ನೆಲ ಗುಡಿಸುವ ಮಂದಿ, ಟಾಯ್ಲೆಟ್ ಶುದ್ಧ ಮಾಡುವ ಮಂದಿ, ರೂಮ್ ಸರ್ವಿಸ್ ಮಂದಿ ಹೀಗೆ ಲೆಕ್ಕ ಹಾಕುತ್ತಾ ಸಾಗಿದರೆ ಎಲ್ಲಿಗೆ ತಲುಪುತ್ತದೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಇದು ಕೇವಲ ಒಂದು ಬೃಹತ್ ಹೋಟೆಲಿನ ಕಥೆ. ಇವರೆಲ್ಲರ ಜೀವನ ನಿಂತಿರೋದೇ ಗ್ರಾಹಕರ ಮೇಲೆ. ಲಾಸ್ ವೇಗಸ್ನ ವೈಭವ ನಿಂತಿರೋದೇ Entertainment ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ. ಇನ್ನು ಈ ಗ್ರಾಹಕರು ಯಾವ ದೇಶದವರು ಎಂದಿರಾ? ನಾ ಕಂಡoತೆ ಇಂಥಾ ದೇಶದವರು ಅಲ್ಲಿರಲಿಲ್ಲ ಅಂತಲೇ ನನಗೆ ಅನ್ನಿಸಲಿಲ್ಲ ಬಿಡಿ. ಜನ ಜನ ಜನ ಎಲ್ಲೆಡೆ ಜನ. ಎಲ್ಲೆಡೆ ವ್ಯವಹಾರದ ಭರಾಟೆ. ಲಾಸ್ ವೇಗಸ್ನ ಕೆಲವು ಹೆಸರುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ‘City that never sleeps’.
ಝಗಝಗ ಹೊಳೆವ ಇಂಥಾ ವೈಭವದ ಸ್ವಿಚ್ ಆಫ್ ಮಾಡಿದ್ದು ಒಂದು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣದ ವೈರಾಣು. ಝಗಝಗ ಅಂತ ಹೊಳೆವ ವೈಭವ, ಒಮ್ಮೆಲೇ ಅಂಧಕಾರದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದ್ದು ವೈರಾಣುವಿನಿಂದ. ಜನರು
ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಬಂಧಿಯಾದರು. ಜಗತ್ತಿನಾದ್ಯಂತ ನಗರಗಳಿಗೇ ಬೃಹತ್ ಬೀಗ ಬಡಿಯಿತು. ಹಾರಾಡುವ ವಿಮಾನಗಳು ರೆಕ್ಕೆ ಕಡಿದ ಜಟಾಯುವಾಯ್ತು. ವಸತಿತಾಣಗಳು ವಸತಿಕಾರರಿಲ್ಲದೇ ಮಸಣ ರೌದ್ರತೆ ತಳೆಯಿತು. ಎಲ್ಲೆಡೆ ಬೀಗ ಬಡಿದಾಗ ಊಟದ ತಾಣಗಳಿಗೆ ಬರುವವರಾರು? ಬಂದರೂ ಅಡುಗೆ ಮಾಡುವವರಾರು? ಬಾಣಸಿಗ ಇದ್ದರೂ ಪದಾರ್ಥಗಳು ಎಂಬ ಬಾಣಗಳೇ ಸಿಗದಿದ್ದ ಮೇಲೆ ಅವನೇನು ಸಿಗಿದಾನು? ಪ್ರೇಕ್ಷಕರು ಇಲ್ಲದಿದ್ದ ಮೇಲೆ ಸೆಲೆಬ್ರಿಟಿ ಶೋಗಳು ನಡೆಯುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ? ಒಟ್ಟಾರೆ ಹೇಳೋದಾದರೆ ಒಂದಕ್ಕೊoದು ಕೊಂಡಿ ಅಂತಾಗಿ ಎಲ್ಲವೂ ಸ್ಥಬ್ದ.
ಈ ಟ್ರಿಪ್ನಲ್ಲಿ ಓಮಿಕ್ರೋನ್ ವೈರಾಣುವಿನ ಕಾಟ ಇನ್ನೂ ಇದ್ದರೂ, vaccination ಆಗಿರಲೇಬೇಕು, ಜನಸಂಪರ್ಕದಲ್ಲಿ ಸದಾ ಸರ್ವದಾ ಮಾಸ್ಕ್ ಧರಿಸಿರಲೇಬೇಕು ಎಂಬೆಲ್ಲಾ ನೀತಿನಿಯಮಗಳನ್ನು ಹೇರಿ ಜನರನ್ನು
ಓಡಾಡಲು ಹೇಳಿರುವುದರ ಪ್ರಭಾವ ಎದ್ದುಕಂಡಿತ್ತು. ವಿಮಾನದಲ್ಲಿ, ಊಬರ್ನಲ್ಲಿ, ಬೀದಿಯಲ್ಲಿ ಓಡಾಡುವಾಗ, ಆಟಗಳನ್ನು ಆಡುವಾಗ, ಶಾಪಿಂಗ್ ಮಾಡುವಾಗ, ಲೈವ್ ಷೋ ಗಳನ್ನೂ ನೋಡುವಾಗ ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲೆಡೆ ಮಾಸ್ಕ್ ಧರಿಸಲೇಬೇಕಿತ್ತು. ಸಾಲೊಂದರಲ್ಲಿ ಮಾಸ್ಕ್ ಧರಿಸದೇ ನಿಂತವನ ಬಳಿ ಅಂಗಡಿಯವರೇ ಮಾಸ್ಕ್ ತಂದು ನೀಡಿದ್ದನ್ನು ಕಂಡೆ.
ಹೋಟೆಲಿನಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಲ್ಲೇ ಮಾಸ್ಕ್ ಡಬ್ಬಗಳನ್ನು ಇರಿಸಿದ್ದರು. ಮಾಸ್ಕ್ ಇಲ್ಲದ ಮುಖ ಬಹುಶ: ನಾ ಕಾಣಲೇ ಇಲ್ಲ ಎನ್ನಬಹುದು. ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ದಿನಗಳ ಕಾಲ ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಬಿದ್ದು ಹಲವಾರು ವಿಸ್ಮಯಗಳ ಅನುಭವ ಪಡೆದು, ಸಾವಿರಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ನಮ್ಮೂರಿನ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿ ಇಳಿದಾಗ ರಾತ್ರಿ ಹನ್ನೆರಡು. ನಮಗಾಗಿ ಕಾದಿದ್ದ ಮಗನೊಡನೆ ಮನೆಗೆ ಸೇರಿ, ಉಂಡು ಮಲಗಿದಾಗ ಬೆಳಗಿನ ಜಾವ ಎರಡುಘಂಟೆ. ಇಲ್ಲಿಗೆ ಹಿನ್ನೋಟ ಒಂದು ವೃತ್ತ ಪೂರ್ಣವಾಯ್ತು.
ಅನುಭವಗಳ ಮೂಟೆಯ ಒಂದು ಭಾಗ ಮಾತ್ರ ನಿಮ್ಮ ಮುಂದೆ ಇರಿಸಿದ್ದೇನೆ ಅಷ್ಟೇ. ಒಂದು ಹೋಟೆಲಿನ ಒಂದು ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಮತ್ತು ಆ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯು ಅಸ್ತವ್ಯಸ್ತವಾದಾಗ ಅದೆಷ್ಟು ಜನರ ಬಾಳಿನಲ್ಲಿ ಬಿರುಗಾಳಿ
ಎದ್ದಿತ್ತು ಎಂಬುದರ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ವಿಚಾರ ಮಾತ್ರ ಹೇಳಿದ್ದೇನೆ. ಅಲ್ಲಿನ ಸಾವಿರಾರು ಚಿಕ್ಕಪುಟ್ಟ ಅಂಗಡಿ ವ್ಯವಹಾರಗಳು, ಊಟ ಮತ್ತು ವಸತಿಗಳು, ಸಿಟಿ ಟೂರ್ ಮಾಡಿಸುವ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು, ಬಾಡಿಗೆ ವಾಹನಗಳು, ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನಲ್ಲಿರುವ
Grand Canyon, Hoover Dam ಇತ್ಯಾದಿ ಸ್ಥಳಗಳಿಗೆ ಕರೆದೊಯ್ದ ಬಸ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಳು ಮತ್ತು ಅಲ್ಲಿನ gift shop ವ್ಯವಹಾರಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡಿಲ್ಲ. Sin City ಎಂಬ ಹಣೆಪಟ್ಟಿ ಹೊತ್ತಿರುವ ನಗರದ ಆಡಲಾಗದ ವ್ಯವಹಾರಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಬೆಳಕು ಚೆಲ್ಲಿಲ್ಲ. ‘ತುಟಿ ಮೇಲೆ ಬಂದoಥಾ ಮಾತೊಂದೇ ಒಂದು, ಎದೆಯಲ್ಲಿ ಉಳಿದಿದ್ದು ಮುನ್ನೂರ ಒಂದು’ ಎನ್ನಲೇ?