ಅಬ್ಬಾ!! ಅದೆಷ್ಟು ಕಷ್ಟಾನೋ ಹುಡುಗ ನಿನ್ ಬಿಟ್ಟು ಇರೋದು? ಹಗಲಲ್ಲಿ ಹೇಗೋ ಅತ್ತೆ, ಮಾವ, ದೊಡ್ಡ ತೊಟ್ಟಿ ಮನೆಯ ರಾಶಿ ಕೆಲಸ, ಕಾಲೆಳೆಯುವ ತುಂಟ ಮೈದುನನ ಅಕ್ಕರೆಯ ನಡುವೆ ಒಂದೆರೆಡು ಘಳಿಗೆ ನಿನ್ನ ಮರೆತು ಇರಬಹುದೇನೋ. ಆದರೆ ಸಂಜೆಯಾಗುತ್ತಲೇ ಅದರ ಬೆನ್ನಿಗೆ ಶುರುವಾಗುತ್ತೆ ನೋಡು ನಿನ್ನ ನೆನಪಿನ ಕಾಟ.
ನೀನು ಸನಿಹ ಇದ್ದಾಗ ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ನಿನ್ನ ಮಿಸ್ ಮಾಡ್ಕೋತ್ತೀನಿ ಅನ್ನಿಸಿಯೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ದೂರವಾದಾಗಲೇ ಪ್ರೀತಿಯ ಆಳ ಗೊತ್ತಾಗೋದು. ಮನಸ್ಸಿನ ತಳಮಳಗಳೆಲ್ಲಾ ಕುದ್ದು ಹಬೆಯಾಗಿ ಕಾಡೋದು. ನೂರೆಂಟು ಬಾರಿ ನಿನ್ನ ವಾಟ್ಸಾಪ್ನಲ್ಲಿ ತಡಕಾಡೋ ಹಾಗೆ ಆಗೋದು.
ಇಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರೂ ನನ್ನ ಕಣ್ಣ ರೆಪ್ಪೆಯ ಹಾಗೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ನಿಜ.…ಆದರೂ ನೀನಿಲ್ಲದೆ ಬೋರು ಬೋರು. ಏನು ಮಾಡಲಿ ಹೇಳು, ನೀ ಯಾವಾಗ ಬರ್ತೀಯೋ… ನಾನು ಯಾವಾಗ ನೋಡ್ತೀನೋ… ಅನ್ನುವ, ನೀನು ಇಲ್ಲಿಲ್ಲ… ಎನ್ನುವ ಚಡಪಡಿಕೆಗಳೇ ಹಂಬಲಗಳಾಗಿ ಕಾಡೋದು. ಹಂಬಲವೇ ಅಲ್ವಾ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಉಳಿಸೋದು? ಆ ಹಂಬಲದ
ಕನವರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ನಿನ್ನೆಲ್ಲಾ ಮಾತುಗಳು ತೇಲಿ ಬರುತ್ತಿವೆ.
ಅಲ್ಲಾ……ಒಂದು ಗಂಟೆಯ ಮೇಲಾಯ್ತು ನಿನ್ನಿಂದ ಮೆಸೇಜು ಬಾರದೆ. ಒಂದಿಷ್ಟಾದ್ರೂ ಕಾಳಜಿ ಬೇಡ್ವಾ ನಿನಗೆ? “ವ್ಯವಹಾರ ಸಂಬಂಧಗಳಾದರೆ ಸಂಭಾಳಿಸಬೇಕಿತ್ತು. ಎಲ್ಲಿ ನೀನು ಏನು ಅಂದುಕೊಂಡು ಬಿಡುತ್ತೀಯೋ ಅಂತ, ನನಗಿಷ್ಟವಿಲ್ಲದ ಕೆಲಸವನ್ನೂ ನಿನಗೆ ಮೆಚ್ಚಿಸಲು ಬಲವಂತವಾಗಿ ನಾನು ಮಾಡಬೇಕಿತ್ತು. ಆದರೆ, ಈ ಪ್ರೀತಿ ಹಾಗಲ್ಲ ನೋಡು. ಪ್ರೀತಿಯಲ್ಲಿ
ಬಂಧಿಯಾದವರು ಸ್ವತಂತ್ರರು. ಇಲ್ಲಿ ನಾನು ನೀನು ಎಂಬುದಿಲ್ಲ. ಹಮ್ಮುಬಿಮ್ಮಗಳಿಗೆ ಆಸ್ಪದವೇ ಇಲ್ಲ” ಅಂತ ಅಂತೀಯ ಅಂತ ಗೊತ್ತು. ಆದರೆ, ಮುಚ್ಚಟೆಯೂ ಇಲ್ಲದೇ ಹೋದರೆ ಪ್ರೀತಿ ಬದುಕೋದು ಹೇಗೋ ಹುಡುಗಾ? ಬೆಳಗಿನ ನಮ್ಮದೊಂದು ಗುಡ್ ಮಾರ್ನಿಂಗ್ ಕಿಸ್ಸು, ನಮ್ಮ ಬ್ಯುಸಿ ಕೆಲಸಗಳ ನಡುವೆಯೂ ಒಂದೆರೆಡು ಪ್ರೀತಿ ತುಂಬಿದ ಇಮೋಜಿಗಳ ವಿನಿಮಯ, ಆಫೀಸ್ನಿಂದ ಬರ್ತಿದ್ದ ಹಾಗೆ ಯಾರಿಗೂ ಕಾಣದ ಹಾಗೆ ಬೆಚ್ಚನೆಯ ಒಂದು ಹಗ್. ಇಷ್ಟಾದರೂ ಬೇಕೇ ಬೇಕಲ್ವೇನೋ.
“ಪ್ರೀತಿಗೆ ಒಬ್ಬರನೊಬ್ಬರು ಅರ್ಥ ಮಾಡ್ಕೊಂಡಿದ್ರೆ ಸಾಕು. ಈ ತೋರಾಣಿಕೆಯೆಲ್ಲಾ ಬೇಕಿಲ್ಲ” ಅಂತೀಯಾ. ನಿನ್ನ ದಾರ್ಶನಿಕ ಪ್ರೀತಿನೇ ನಿಜ, ಮತ್ತದುವೇ ಮುಖ್ಯ ಅಂತಾನೂ ಗೊತ್ತು. ನೀನು ಕಣ್ಣಿನ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ನೋಡಿದುದನ್ನು ಅರಿತು ಮಾಡುವವಳು ನಾನಾದರೆ, ನಾನು ಉಸಿರು ಬಿಡುವ ಮೊದಲೇ ನಾನು ಗುನುಗುವ ಹಾಡು ನೀನಾಗಿರುತ್ತಿ. ಒಬ್ಬರನೊಬ್ಬರು ಸಂಪೂರ್ಣ ಅರಿತ ಮೇಲೆ ಇನ್ನೆಲ್ಲಿಯ ತೋರಾಣಿಕೆ ಅಲ್ವಾ? ಆದರೆ ಮುದ್ದು, ನಗು ಬಂದಾಗ ತುಟಿಯರಳಿಸಿ ನಕ್ಕು, ಅಳು ಬಂದಾಗ ಕಣ್ಣೀರು ಬರುವುದು ಇವೆಲ್ಲಾ ಎಷ್ಟು ಸಹಜ ಕ್ರಿಯೆಗಳೋ ಹಾಗೆ ಮುದ್ದು ಬಂದಾಗ ಮುದ್ದಿಸೋದು ಅಷ್ಟೇ ಸಹಜ ಅಲ್ವೇನೋ?
“ದೊಡ್ಡ ಮನೆ ಸೊಸೆ ನೀನು ರೋಡಿನಲ್ಲಿ ಕೈಗೆ ಜೋತು ಬೀಳ್ಬೇಡಾ.. ಕಂಡ ಕಂಡ ಕಡೆಯೆಲ್ಲಾ ಒಳ್ಳೆ ಚಿಕ್ಕ ಮಗು ತರಹ ನನ್ನ ತಲೆ ಕೂದಲು ಕೆಡಿಸ್ಬೇಡಾ” ಅಂತೆಲ್ಲಾ ಕೆನ್ನೆ ಊದುಸ್ಕೊಳ್ತಿ. ಅದೇ ಮನೆಗೆ ಬಂದ ತಕ್ಷಣ ಸ್ಸಾರಿ ಕಣೆ ಅಂತ ಉಸಿರು ನಿಂತು ಹೋಗೋ ಹಾಗೆ ತಬ್ಕೋತ್ತೀ. ಮಧ್ಯ ರಾತ್ರಿ ನಿನ್ನ ತೋಳ ತೆಕ್ಕೆಯಲ್ಲೇ ನಿದ್ದೆ ಹೋಗಿದ್ರೂ `ಲವ್ ಯೂ’ ಅಂತ
ಎದೆ ಮಿದುವಿನಲ್ಲಿ ಮುಖವಿಟ್ಟು ತಬ್ಬಿ ಮಲಗ್ತೀ. ಹೀಗೆ ದಿನದ ನಿನ್ನೆಲ್ಲ ಭಾವಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಕಟ್ಟಿಟ್ಟು, ನಮ್ಮ ಏಕಾಂತದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ `ಧೋ’ ಅಂತ ಸುರಿಯೋ ಮಳೆಯ ಹಾಗೆ ಪ್ರೇಮ ಸುಧೆ ಸುರಿಸೋಕ್ಕೆ ನಿನಗೆ ಮಾತ್ರ ಸಾಧ್ಯ. ನನ್ನಿಂದಾಗಲ್ಲ.
ನಾನು ನಿನ್ನ ಮಿಸ್ ಮಾಡ್ಕೊಂಡ ಹಾಗೆ ನೀನು ಮಿಸ್ ಮಾಡ್ಕೋತ್ತೀಯಾ ಅಂತ ನಂಗೊತ್ತು. ಆದರೂ ನೀನು ಎದುರು ಬಂದಾಗ ನೀನೂ ಏನು ಹೇಳಲ್ಲ ನಾನು ಏನೂ ಕೇಳಲ್ಲ. ಮನೆಯ ಅಷ್ಟೂ ಜನರ ನಡುವೆ ಹಾಗೇ ಮಾತಾಡಿ ಹೇಳುವ ಅಗತ್ಯವೇ ಬಾರದಂತೆ ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳೇ ಎಲ್ಲಾ ಹೇಳಿ ಬಿಡುತ್ತದಲ್ಲಾ. ಅಲ್ಲಿಗೆ, ‘ಎಷ್ಟು ಮಿಸ್ ಮಾಡ್ಕೊಂಡೆ ಗೊತ್ತಾ?’
ಎನ್ನುವಂತಹ ಬರಿಯ ಮಾತುಗಳು ಒಣಒಣ ಅಂತ ಅನ್ನಿಸಿಬಿಡ್ತಾವೆ ನೋಡು.
ಆದರೆ ನನಗೆ ನಿನ್ನ ಹಾಗೆ ಕಣ್ಣ ಭಾಷೆ ಬರೋದಿಲ್ಲ ಕಣೋ. ನನ್ನ ಕಣ್ಣು ನಿನ್ನಷ್ಟು ಚಂದನೂ ಇಲ್ಲ ಬಿಡು. ಸುಮ್ಮನೇ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಕಣ್ಣಿಟ್ಟು ನೀನು ನೋಡಿದರೂ ಸಾಕು, ನಾನು ನಿಂತಲ್ಲೇ ಕರಗಿ ಹೋಗಿ ಬಿಡುತ್ತೇನೆ. ಇನ್ನು ಕಣ್ಣ ಮಾತೆಲ್ಲಿ? ನಾನೇನೇ ಇದ್ರೂ ನೀನೇ ಕರೆಯುವ ಹಾಗೆ `ಕರಡಿ ಮರಿ’ನೇ. ನೀನು ಕೋಪಿಸ್ಕೊಂಡಾಗ ಆ ಕೋಪ ಕೂತ್ತಿರುತ್ತಲ್ಲಾ ಆ ನಿನ್ನ ಗಿಣಿ ಮೂಗು, ಅದನ್ನು ಎಳಿಬೇಕು ಅನ್ಸುತ್ತೆ… ಊದುಸ್ಕೊಂಡಿರೋ ನಿನ್ನ ಗಲ್ಲ ಕಚ್ಚಿ, ಆ ಕೋಪನ ಅಲ್ಲೇ `ಠುಸ್’ ಮಾಡಿ ಬಿಡ್ಬೇಕು ಅನ್ಸುತ್ತೆ.… ಹುಸಿಗೋಪದಿಂದ ನೀನು ಕಣ್ಣು ಬಿಟ್ಟಾಗ ನೀಟಾಗಿ ಬಾಚಿರೋ ಆ ನಿನ್ನ ರೇಷ್ಮೆಯಂತಹ
ಕೂದಲನ್ನು ಕೆದರಿ ಓಡ್ಬೇಕು ಅನ್ಸುತ್ತೆ. ಅತ್ತೆ ನೋಡಿದ್ರೆ ಬೈತ್ತಾರೆ ಅನ್ನು, ಮಾವಂಗೆ ಚೆಲ್ಲುಚೆಲ್ಲಾಗಿ ಆಡೋರು ಇಷ್ಟ ಆಗಲ್ಲ ಅನ್ನು, ನೀನೇನೇ ಬೈಯ್ಯಿ, ಏಳೇಳು ಜನ್ಮಕ್ಕೂ ನಾನಂತೂ ಖಂಡಿತವಾಗಿ ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಬಿಡೋಳಲ್ಲ ಬಿಡು. ಅದೇನೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ನೀನು ಹೀಗೆ ಕೆಲಸದ ಮೇಲೆ ದೂರ ಹೋದಾಗೆಲ್ಲಾ ನಿನ್ನ ಆಗಾಗ್ಗೆ ವಾಟ್ಸಾಪ್ ನಲ್ಲಿ ನೋಡೋದು ನನ್ನ
ಅಭ್ಯಾಸವಾಗಿ ಹೋಗಿದೆ. ಅಲ್ಲಿ ನಿನ್ನ `ಲಾಸ್ಟ್ ಸೀನ್’ ನೋಡಿದ್ರೆ ಏನೋ ಒಂಥರಾ ಇಲ್ಲೇ ಇದ್ದೀಯೇನೋ ಎನ್ನುವ ಸಮಾಧಾನ. ನಂಗೇನು ಮೆಸೇಜು ಮಾಡ್ದಿದ್ರೂ ಅದೆಷ್ಟು ಬಾರಿ ನಿನ್ನ ವಾಟ್ಸಾಪ್ ಸುಮ್ನೆ ಇಣುಕಿ ನೋಡಿ ಬರ್ತೀನೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ನಾನು ಬರೋದು ನಿನ್ನ ನೋಡೋಕ್ಕೆ ಆದರೆ ಬಂದಿದ್ದಕ್ಕೆ ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿ ಒಂದೆರೆಡು ಬೇರೆ ಮೆಸೇಜುಗಳಿಗೆ ರಿಪ್ಲೈ ಮಾಡುತ್ತಲೇ ಬರುತ್ತೆ ನೋಡು ನಿನ್ನ ಮೆಸೇಜು. “ಏನ್ ಮಾಡ್ತೀದ್ದೀಯಾ?” ಅಂತ, ಅಬ್ಬಾ!! ಎಷ್ಟು ನಕ್ತೀನಿ ಗೊತ್ತಾ ನಾನು. ಅದೆಷ್ಟು ಹೊಟ್ಟೆ ಉರ್ಕೋಳ್ತೀಯಾ ನೀನು? ನಾನು ಬೇಕೆಂದೇ ನಿನಗೆ ಸಮಜಾಯಿಷಿ ಕೊಡಲ್ಲ. ನೋಡೋಣ ಅಂತ ಸುಮ್ಮನಿರ್ತೀನಿ. ಆ ಜಲೆಸೀಯಲ್ಲಿರುವ ನಿನ್ನ ಪ್ರೀತಿ ಬೇಕು. ಪೂರ್ತಿ ನಂಗ್ ನಂಗೇ ಬೇಕು. ಬರೀ ಈ ಜನ್ಮಕ್ಕಲ್ಲ, ಜನ್ಮಜನ್ಮಕ್ಕೂ ಆಗುವಷ್ಟು ರಾಶಿ ಪ್ರೀತಿ ಬೇಕು ಈ ಆಸೆಬುರುಕ ಮನಸ್ಸಿಗೆ.
ದಿನದ ಮೂರು ಹೊತ್ತೂ ಕನ್ನಡಿ ಮುಂದೆ ನಿಂತಿರ್ತೀಯಾ ಅಂತಿದ್ಯಲ್ಲಾ… ಈಗ ನೋಡು ಕೆದರಿದ ಕೂದಲನ್ನು ಬಾಚಬೇಕು
ಅಂತಾನೂ ಅನ್ನಿಸ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ಕನ್ನಡಿಯಲ್ಲಿ ಒಮ್ಮೆಯಾದರೂ ನಿಂತು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ. ಇಲ್ಲಿ ನೋಡು, ಕತ್ತು ಇಳಿಜಾರಿನಲ್ಲಿ ನೀನಿತ್ತ ಪ್ರೀತಿಯ ಚಂದಿರನ ಗುರುತು ಇನ್ನೂ ರಂಗೇರಿದೆ…. ರಂಗು ಜಾರಿ ಮಾಸುವ ಮೊದಲೇ ಬಂದು ಬಿಡೋ ಪ್ಲೀಸ್. ನೆನೆಕೆಗೆ ಕಣ್ಣು ತುಂಬಿ ಬರುತ್ತದೆ. ಕಣ್ಣು ತುಳುಕುವ ಮುನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳಾಳದಲ್ಲಿ ನಿನ್ನ ಬಿಂಬವ ಹುಡುಕುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡುತ್ತೇನೆ. ನನ್ನ ಹುಚ್ಚಾಟ ಕಂಡು ತುಟಿಯ ಕೆಳಗಿನ ನಿನ್ನ ಅಚ್ಚುಮೆಚ್ಚಿನ ಪುಟ್ಟ ಮಚ್ಚೆ ನಗುತ್ತದೆ. ಏನೇನೋ ತುಂಟ ಕಥೆ ಹೇಳುತ್ತದೆ. ಕಣ್ಣಂಚಿನ ನೀರು ಮಾಯವಾಗಿ ನಾಚಿ ಓಡಿ ಬಂದು ಹಾಸಿಗೆಗೆ ಬೀಳುತ್ತಲೇ, ನಡುವ ಮಡಿಕೆಯಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ನೀ ಬಿಡಿಸಿಟ್ಟಿದ್ದ ಚಿಟ್ಟೆ ಬೆಚ್ಚನೆ ರೆಕ್ಕೆ ಬಿಚ್ಚುತ್ತದೆ. ಅಗ್ಗಿಷ್ಟಕದ ಕಾವಿನಲ್ಲಿ ಅರಳಿದ ಮೊಗ್ಗೊಂದು ಭಾವ ಬೆಸುಗೆಯಲ್ಲಿ ಅರಳಿ ನಲಿಯಲು ನಿನಗಾಗಿ ತಡಕಾಡಿ, ನಿನ್ನದೇ ನೆನಪಲ್ಲಿ ಹೊರಳಿ, ಹೊರಳಿ ಹೇಗೋ ಮತ್ತೊಂದು ಸಂಜೆ ಕಳೆಯುತ್ತದೆ. ಅಷ್ಟೆ. ಮರುದಿನ ಮತ್ತದೇ ಪುನಾರಾವರ್ತನೆ.
ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಒದ್ದಾಡೋ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು, ನಿನ್ನ ಬರುವಿಗಾಗಿ ಚಾತಕ ಪಕ್ಷಿಯಂತೆ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದರೂ, ನೀನು ಬಂದೆ ಎಂದು ಗೊತ್ತಾದೊಡನೇ, ಖುಷಿಯಿಂದ ಕುಣಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಎದೆಯು ನಿನ್ನ ದನಿ ಕೇಳುತ್ತಲೇ ಢವಢವಗುಟ್ಟಿ, ಲಯ ತಪ್ಪಿ, ನಿನ್ನ ನೋಡಿದ ಕೂಡಲೇ ಸೋತು ಬಿದ್ದು ಹೋಗುತ್ತೇನೋ ಅನ್ನಿಸಿ ಏನೋ ಕೆಲಸದ ನೆವ ಹೇಳಿ ಮನೆಯ ಯಾವುದೋ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಸೇರಿಕೊಂಡಿದ್ದರೂ, ನೀನು ನೆಪಕ್ಕೆ ಯಾರ್ಯಾರ ಹೆಸರು ಕೂಗಿದರೂ, ಹೆಜ್ಜೆ ಸಪ್ಪಳ ಮಾತ್ರ ಸರಿಯಾಗಿ ನನ್ನೆಡೆಗೆ ಬರುವುದು ಹೇಗೋ? ದೇವರ ಮೂಲೆ ಮನೆಯಾಯ್ತು, ಹಿತ್ತಲಾಯ್ತು ಕೊನೆಗೆ ಹೊಗೆ ಅಟ್ಟವೂ ಆಯ್ತು. ಈ ಬಾರಿ ಹೊಸದೇ ಜಾಗ ಹುಡುಕಿ ಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಹುಡುಕು ನೋಡೋಣ ಕಾಯ್ತಿದ್ದೇನೆ.