ಈ ಪರಿಚಯಗಳು ಕಾರಣವಿಲ್ಲದೆ ಸುಮ್ಮನೆ ಘಟಿಸುವುದಿಲ್ಲ ಅಂತಾರೆ. ಬದುಕಿನ ಹಲವು ಕವಲುಗಳಲ್ಲಿ ಜೊತೆಯಾಗುವವರು ಹಲವು ಮಂದಿ. ಅದರಲ್ಲಿ ಹೀಗೆ ಬಂದು ಹಾಗೆ ಹೋದವರು, ಸುಖಾಸುಮ್ಮನೆ ನಿಂದಿಸಲೆoದೇ ಬಂದವರು, ಪ್ರೀತಿಸಿದವರು, ಕಷ್ಟದಲ್ಲಿ ಕೈ ಜೋಡಿಸಿದವರು, ಬಂಧುಗಳು, ಹಿತೈಷಿಗಳು, ಸ್ನೇಹಿತರು ಅಂತ ಇತ್ಯಾದಿ ಹೆಸರಿಟ್ಟು, ಅದರಲ್ಲೊಂದು ಸಣ್ಣ ಸ್ವಾರ್ಥವಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಸರ್ಕಸ್ ಮಾಡುವ ಬಂಧಗಳು ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಹೆಜ್ಜೆಗೊಂದು. ತಿರುಗಿ ಏನನ್ನೂ ಬಯಸದೇ ನಮಗಾಗಿ ನಿಸ್ವಾರ್ಥದಿಂದ ಮಿಡಿಯುವ ಒಂದೇ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಬಂಧವೊAದು ನಮ್ಮನ್ನು ಅಂಟಿಕೊAಡಿದ್ದರೆ, ಈಗಲೇ ನಮ್ಮ ಬೆನ್ನನ್ನು ನಾವೇ ತಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು.ಅಂತದ್ದೊಂದು ಬಂಧವಿದ್ದರೆ ನೀವೇ ಲಕ್ಕಿಯೆಸ್ಟ್
ಫೆಲೋ ಅಂತಾರೆ. ಇದು ದುಡ್ಡಿನ ದುನಿಯಾ! ಇಲ್ಲಿ ಫೀಲಿಂಗ್ಸ್, ಬಂಧನ, ಸ್ನೇಹ, ಮಣ್ಣು-ಮಸಿ ಅಂತ ಏನೇ ಹೇಳಿದರೂ ಅದು ಬರೀ ಬದನೆಕಾಯಿ ಅಂತ ಪ್ರೂವ್ ಮಾಡುವವರಿದ್ದಾರೆ. ಇದೆಲ್ಲವನ್ನು ಮೀರಿ ನಿರ್ಮಲವಾಗಿ ಬೆಳಗುವ, ಹಿತವೆನಿಸುವ, ನಿಸ್ವಾರ್ಥತೆಯ ಪವಿತ್ರ ಬಂಧಕ್ಕೊoದು ಹೆಸರು ಹುಡುಕುವ ಹುಚ್ಚು ಹಚ್ಚಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಕೆಲವೊಂದನ್ನು ಪದಗಳಿಗೆ ತಂದು ಸುಮ್ಮನೆ ಸಪ್ಪೆಯಾಗಿಬಿಡಬಾರದಂತೆ! ಆದರೂ ಎಂತದೋ ದುಸ್ಸಾಹಸ. ಒಳ್ಳೆಯದೇ ಅನಿಸಬಹುದಾದ ಕೆಟ್ಟ ಚಟ! ಇರ್ಲಿ, ಮುಂದಕ್ಕೋಗೋಣ.
ಅವಳು ಆಗಾಗ ನೆನಪಾಗುತ್ತಾಳೆ. ಇವತ್ತಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಸ್ವಂತ ಅಣ್ಣ-ತoಗಿ ಬೈಕ್ ಮೇಲೆ ಹೊರಟರೇನೇ ಅನುಮಾನ ಮಾಡುವ ಮಂದಿಯ ಮಧ್ಯೆ ಅವಳು ಯಾವುದೇ ಅಳುಕಿಲ್ಲದೆ ಹೆಗಲ ಮೇಲೆ ಕೈ ಹಾಕಿ ‘ನಡೀ ಕಣೋ ನಮ್ಮ ಊರು ತೋರಿಸುತ್ತೇನೆ’ ಅಂತ ಜೋಗದ ಸಿರಿಯಲ್ಲಿ ನಿಸರ್ಗದ ಚೆಲುವನ್ನು ಪಾಠ ಮಾಡಿದವಳು. ಹಸಿರೆಂದರೇ ಇಂಪೆನಿಸಿ, ಎಂತದೋ ಕಾವ್ಯ ಹುಟ್ಟಿ, ಮೈಪುಳಕವಾಗುವುದು ಅಲ್ಲಿಂದ ಶುರುವಾಗಿದ್ದು. ಅದಕ್ಕೆ ನಾನು ಇವತ್ತಿಗೂ ಋಣಿ. ಎಂತದೋ ಅಬ್ಬೇಪಾರಿ ಕೆಲಸವೆಂದರೆ ನನಗೆ ಇಷ್ಟವಿಲ್ಲ ಅಂತ ನನ್ನ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಓದಿಕೊಂಡದ್ದು ಅವಳೇ ಮೊದಲು. ಹಾಕಿದರೆ ಗುಡ್ಡದ ತುದಿಗೆನೇ ಹಗ್ಗ ಅಂತ ದೊಡ್ಡ ಪರೀಕ್ಷೆ ಕಟ್ಟಲು ಕಾಸಿಲ್ಲದೆ ಮಲಗಿದಾಗ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಭರ್ತಿ ಮಾಡಿ ತಯಾರಿ ಮಾಡು ಅಂತ ಬೆನ್ನು ತಟ್ಟಿದವಳು. ಆವತ್ತು ಅನಾಮತ್ತು ಐವತ್ತು ಸಾವಿರ ಕೈಗಿಟ್ಟು ಇಟ್ಟುಕೋ ಅಂತ ಕೈ ಭದ್ರ ಮಾಡಿ ಹೊರಟವಳು ಈ ಯುಗಾದಿಗೆ ಹದಿನೈದು ವರ್ಷ ತುಂಬಿದರೂ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಸಿಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ಒಂದು ನಂಬರಿನಿAದ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಹುಷಾರಾಯ್ತಾ? ದುಡ್ಡು ಸಾಕಾಯ್ತಾ? ಅಂತ ಬರೆದು ಕಳಿಸಿದಾಗ, ಅದು ಹೇಗೆ ಅವಳಿಗೆ ಎಲ್ಲವೂ ಗೊತ್ತಾಗಿಬಿಡುತ್ತದೆ ಅಂತ ಪ್ರಶ್ನೆ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಸಪ್ಪೆಯಾಗಿ ಸೋತಿದ್ದೇನೆ. ಎಲ್ಲೋ ನಿರ್ಜನ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ನಿಂತ ಈ ಆಸಾಮಿಯನ್ನು ಅದ್ಹೇಗೆ ಹುಡುಕುತಿದ್ದಳೋ! ಬೆನ್ನಿಗೆ ಬಿದ್ದು ಕಾಡುತಿದ್ದಳೋ! ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಬಗ್ಗೆ ಅಷ್ಟು ನಿಂದನೆ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಹೇಗೆ ಸಹಿಸಿಕೊಂಡಳೋ!?
ಒoದು ಗಂಡು-ಹೆಣ್ಣು ಜೊತೆಗಿದ್ದರೆ ಸಾಕು ಲವರ್ಸ್ ಅಂತ ಸುಖಾಸುಮ್ಮನೆ ಪಟ್ಟ ಕಟ್ಟುವ ಈ ಐನಾತಿ ಮಂದಿಯ ಮಧ್ಯೆ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ನಿಂತು ಎಲ್ಲಾ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಗಾಳಿಗೆ ತೂರಿ ಎಲ್ಲೆಗಳನ್ನು ಮೀರಿ ನಿಂತ
ಅನಿಕೇತನವೇ ಅವಳು, ಈ ಯುಗದ‘ಚೇತನ’. ಅಯ್ಯೋ ಇಂತಹ ಎಷ್ಟು ಸ್ನೇಹಿತರನ್ನು ನಾವು ನೋಡಿಲ್ಲ! ಆಮೇಲೆ
ಪ್ರೀತಿಯಾಗುತ್ತದೆ ಅಂತ ಹೇಳುತಿದ್ದ ಮಂದಿಗೆ ಇವತ್ತಿಗೂ ನಾವಿಬ್ಬರೂ ಸೋಜಿಗ. ನಮ್ಮದು ಕಷ್ಟದಲ್ಲಿ ಕಾಲ್ ಮಾಡಿ ದುಡ್ಡು ಕೇಳಿ ಆಮೇಲೆ ಪತ್ತೆಗೆ ಸಿಗದೇ ಟ್ಯಾಗ್ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ಅಬ್ಬೇಪಾರಿ ಸ್ನೇಹವಲ್ಲ. ಕೈ ಕೈ ಹಿಡಿದು ಎಲ್ಲಾ ಪಾರ್ಕುಗಳನು ಸುತ್ತಿ ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೇ ಮೆಸೇಜ್ ಮಾಡಿ ಖಾಲಿಯಾದ ಸೋ ಕಾಲ್ಡ್ ಪ್ರೇಮದ ಬಂಧನವೂ ಅಲ್ಲ. ಹೌದು, ನನಗೆ ಆಗಾಗ ಅವಳ
ನೆನಪಾಗುತ್ತದೆ. ಇದು ನಿಜ. ಈ ನೆನಪು ತಣ್ಣಗೆ ಖುಷಿಯೊಂದನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ. ನಾವು ಕ್ಯಾಂಪಸ್ ಬಿಟ್ಟ ಮೇಲೆ ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ಎದುರಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ಬೆರಳೆಣಿಕೆಯಷ್ಟು. ಆದರೆ ಎದೆಯ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಮೀಟುವ ಎಲ್ಲಾ ಭಾವಗಳು ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಗೊತ್ತು. ಇನ್ನೂ, ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಜಾತಿಯೋ..! ಅವಳೊಂದು ತೀರ, ನಾನೊಂದು ತೀರ. ಹಾಗಂತ, ನಾವು ಮಾತಾಡುವುದಿಲ್ಲ ಅಂತಲ್ಲ. ನಾನೊಬ್ಬ ವಿಚಿತ್ರ ಮೂಡಿ, ನಾನೇ ಫೋನು ಮಾಡುತ್ತೇನೆ. ಹತ್ತು ವರುಷಗಳಾದರೂ ಸರಿಯೇ. ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಮಧ್ಯೆ ಯಾವುದೇ ದೂರುಗಳಿಲ್ಲ. ಬೇಡಿಕೆಗಳಿಲ್ಲ. ವಿಪರೀತ ಪೊಸೆಸ್ಸಿವ್ ಅಂತಾರಲ್ಲ, ಅದು ಕೂಡ ಇಲ್ಲ. ಮಾತಾಡಿದಾಗ ನಾನೇ ಹೆಚ್ಚು ರೇಗಿಸುತ್ತೇನೆ, ತಮಾಷೆಯ ಮಾತಾಗುತ್ತವೆ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲೇ ಕಟ್ ಮಾಡಿರುತ್ತೇನೆ. ಭೇಟಿಯಾದರೆ ಥೇಟ್ ಮಕ್ಕಳಾಗಿಬಿಡುತ್ತೇವೆ. ದೇಹದ ಆಸೆಗಳಿಲ್ಲ. ಇಬ್ಬರ ವಯಸ್ಸು ಎಷ್ಟು ಅಂತ ಇಲ್ಲಿವರೆಗೂ ಚರ್ಚೆಗೆ ಬಂದಿಲ್ಲ. ಏನೋ ಬಿಡು ಎನ್ನುವ ಯಕಶ್ಚಿತ್
ಉಡಾಫೆಯೂ ಇಲ್ಲ. ದೂರದಿಂದಲೇ ಇಬ್ಬರೂ ಮತ್ತೊಬ್ಬರ ಕಷ್ಟ ಸುಖಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸುತ್ತೇವೆ.
ಈ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಅವಳೇ ಮೇಲು. ಬರೆದ ಅರುಕು-ಮುರುಕು ಅರೆಬೆಂದ ಅಕ್ಷರಗಳನ್ನು ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ತುಂಬಿಕೊoಡು, ಬೇಷ್ ಕಣೋ ಈಡಿಯಟ್! ಅಂತ ಅಚ್ಚು ಮಾಡಿ ಗೋಡೆಗೆ ಅಂಟಿಸಿ ಹಿರಿ-ಹಿರಿ ಹಿಗ್ಗುತ್ತಾಳೆ. ಏನೋ ನಾವೇ ವಿಚಿತ್ರ ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ಹಡೆದ ಅಮ್ಮನಿಗೂ ಗೊತ್ತಿರದ ಎಷ್ಟೋ ವಿಷಯಗಳು ಅಥವಾ ನಮ್ಮತನದ ಬಗ್ಗೆ ಖಾಸಾ ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಗೊತ್ತು. ಹಲವು
ಬಾರಿ ಅವಳೇನಾಗಬೇಕು ಅಂತ ಕೇಳಿದ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಬೆಪ್ಪಾಗಿ, ನಾಲಿಗೆ ಸವರಿಕೊಂಡು, ಏನೋ ಯೋಚಿಸುವ ಬುದ್ಧನ ಹಾಗೆ ನಿಂತು, ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಬಂಧಕ್ಕೊoದು ಹೆಸರಿಡುವ ಶತ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿ, ಎಲ್ಲವೂ ನಂಜು ಸಾಕಿಕೊಂಡ ಬಂಧಗಳೇ ಅಂತ ಮುಖ ಕಿವುಚಿಕೊಂಡು ಕೊಡವಿ ಸುಮ್ಮನಾಗಿದ್ದೇನೆ.
ಏನೋ ಮಾರಾಯ, ಸ್ವಲ್ಪ ತಲೆ ಬಾಚ್ಕೊಂಡು, ಪೌಡ್ರು ಹಾಕಿ ಅವಳನ್ನ ಪಟಾಯಿಸು ಅಂತ ಛೇಡಿಸಿ ಅವಳೆಂದರೆ ನಿನಗೆ ಇಷ್ಟ ಅಲ್ವಾ! ನನ್ನ ಜೊತೆನೇ ಮುಚ್ಚಿಡ್ತೀಯಾ? ಅಂತೆಲ್ಲಾ ಬರೆದ ಕಾವ್ಯಗಳಿಗೆ ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರನ್ನು ಊಹಿಸಿಕೊಂಡು ಕಾಡಿಸುತಿದ್ದವಳು. ನಿನ್ನ ಮದುವೆಗೆ ಮೊದಲು ನನಗೆ ಹೇಳದಿದ್ದರೆ, ಮಗನೇ ಸಾಯ್ಸಿಬಿಡ್ತೀನಿ ಅಂತ ರೋಪ್ ಹಾಕಿದವಳು. ಅವಳ ಬಗ್ಗೆ ಚೂರು ಬಿಟ್ಟುಕೊಡದೇ ಬರೀ ಕಾದಂಬರಿಯಲಿ ನಗುವ
ಕತೆಯಂತವಳು. ಮುಖ ನೋಡಿ, ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಓದಿಕೊಂಡ ಹಾಗೆ ತಲೆಯಾಡಿಸಿ ಮೊಣಕಾಲಿಂದ ಒಂದು ಒದೆ ಕೊಟ್ಟು, ಪ್ರತಿ ಬಾರಿ ಸಿಕ್ಕಾಗ ತಿನಿಸು, ಕಾಸು, ಬಟ್ಟೆ, ಚಂದದೊoದು ಪುಸ್ತಕ, ಮತ್ತೊಂದು ಅಂತ ಕೈಯಲ್ಲಿಟ್ಟು ಒಂದು ನಗೆ ಬಿಸಾಕಿ ಹೋಗುತಿದ್ದವಳು. ಈವರೆಗೂ ಮರಳಿ ಏನನ್ನೂ ಬಯಸಿದವಳಲ್ಲ. ಕೊಟ್ಟು-ಹಂಚಿ ಈ ಬಂಧಕ್ಕೊoದು ಪವಿತ್ರತೆ ತಂದಿಟ್ಟು ದೊಡ್ಡವಳಾದವಳು. ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಬಗ್ಗೆ ಅಷ್ಟು ಮಾತಾಡುತ್ತಾರಲ್ಲ ಬಿಟ್ಟು ಬಿಡು ಮುಂದೆ ನಿನಗೆ ತೊಂದರೆಯಾದೀತು ಅಂತ ಅಷ್ಟು ಬಾರಿ ಹೇಳಿದಾಗ ಚಂದವಾಗಿ ಕಾಣುವ ಚಂದಿರನಲ್ಲೂ ಈ ಮಂದಿ ಕಲೆಗಳಿವೆ ಅನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಅವರದ್ದು ಬಿಡು, ನಿನಗೆ ನಾನು ಬೇಸರವೇನಿಸುತ್ತೇನಾ ಹೇಳು? ಅಂತ ಜೋರಾಗಿ ಬೆನ್ನಿಗೆ ಗುದ್ದಿ, ಕಣ್ಣಲ್ಲೇ ತಿಂದವಳು. ನೀನೊಬ್ಬ ಒಳ್ಳೆಯ
ಪ್ರಾಣಿ ಕಣೋ ಅದಕ್ಕೆ ಇದ್ದೇನೆ ಜೊತೆಗೆ; ಮುಂದೇನೂ ಇರುತ್ತೇನೆ. ನಿನ್ನ ಹುಡುಗಿ ಬಂದ ಆಮೇಲೆ ಈ ಸ್ನೇಹಿತೆಯನ್ನು ಮರೆಯದಿದ್ದರೆ ಸಾಕು ಅಂತ ಅವಳು ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ತಂದುಕೊoಡದ್ದು ನನಗೆ ಈಗಲೂ ನೆನಪಿದೆ. ನಾವು ಪರಸ್ಪರ ಹೆಸರಿನಿಂದಲೇ
ಕರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ಅವಳ ಆಸರೆ, ಅವಳೊಂದಿಗಿನ ಈ ನಂಟು ನನ್ನ ಗೆಲ್ಲಿಸಿಬಿಟ್ಟಿತು ಅಂತ ಇವತ್ತು ನಾನು ಎದೆ
ತಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಹೇಳುತ್ತೇನೆ.ಸಲಿಗೆಯೆಂದರೆ ಅವಳು ನನಗೆ ‘ಡುಮ್ಮ’ ಎಂದರೆ ನಾನು ಅವಳಿಗೆ ‘ಮಂಗ’ ಅoದಿರುತ್ತೇನೆ. ಬಹಳ ದಿನಗಳು ಅವಳು ಸಿಗದೇ ಹೋದಾಗ ಈ ಭೂಮಿ ದುಂಡಗಿದೆ ಮತ್ತೆಲ್ಲಿ ಹೋಗ್ತಾಳೆ! ಎಲ್ಲೋ ಸೇರಿದರಾಯ್ತು ಬಿಡು
ಅಂತ ಸುಮ್ಮನಾಗಿಬಿಡುತ್ತೇನೆ. ಮಾತಾಡಲೇಬೇಕೆನ್ನುವ ಅಥವಾ ಮುನಿಸಿಕೊಂಡು ಏನೇನೋ ಅರ್ಥ ಹುಡುಕಿಕೊಳ್ಳುವ ದರ್ದು ಇಬ್ಬರಲ್ಲೂ ಇಲ್ಲ. ಇಷ್ಟು ವರ್ಷಗಳ ಮೇಲೆ ಅವಳ ಸಾವಿರ ನೋವುಗಳಿಗೆ ಎದೆಗುಂದದೇ ನಿಲ್ಲುವಷ್ಟು ತಾಕತ್ತು ಬೆಳೆಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಅವಳಿಗೂ ಕಷ್ಟಗಳು ಬರಲಿ, ಅದು ನನಗೇನೇ ಮೊದಲು ಅರ್ಥವಾಗಿ ಬಿಡಲಿ, ಅವಳಿಗೆ ಆಸರೆಯಾಗಿ ನಿಂತು ಗೆದ್ದುಬಿಡೋಣ ಅಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ. ಆದರೆ ನಾನು ಅವಳಲ್ಲವಲ್ಲ. ನನಗೆ ಹೇಳದೇನೇ ಏನೂ ಕೂಡ ಗೊತ್ತಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ನನ್ನನ್ನು ನಾನು ಹಲವು ಸಲ ಶಪಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಅವಳನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸಿದ ಆ ದೈವಕ್ಕೆ ಈ ಜನುಮಕ್ಕೆ ಶಿರಬಾಗಿದ್ದೇನೆ. ‘ತುಂಬಾ ಖುಷಿಯಾಯಿತು. ಮದುವೆಯ ಶುಭಾಶಯಗಳು.., ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೋಡಿಕೊ.
ಈ ಬಾಳು ಗೆದ್ದುಬಿಡಲಿ. ಬಾರದಿದ್ದಕ್ಕೆ ಬೇಜಾರಾಗಬೇಡ’ ಅಂತ ಈ ಕಾಲದಲ್ಲೂ ಪತ್ರ ಬರೆದ ಅವಳ ನೆನೆದು ಮೊನ್ನೆ ಕಣ್ಣು ತುಂಬಿ ಬಂದವು. ಗೆಳೆಯ ಸಿಕ್ಕಾಗ ಅಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಜೊತೆ ಕೂತು, ಅವಳು ಸಿಕ್ಕಿದ್ದಳಾ? ಅವಳ ಬಗ್ಗೆ ನಿನ್ನ ಹೆಂಡತಿಗೆ ಗೊತ್ತಾ? ಅಂತ ದೈನ್ಯದಿಂದ ಕೇಳಿದ ಮಾತಿಗೆ ಕಣ್ಣುಗಳು ಅರಳಿ, ತುಟಿ ಕೊಂಚ ಹಿಗ್ಗಿದವು ಅಷ್ಟೇ. ಅವನು ಕೈಕುಲುಕಿ ಹೊರಟು ಹೋದ. ಈ ಸಮಾಜವೇ ಹೀಗೆ ಅಲ್ಲವೇ? ಸಮುದ್ರದಿಂದ ಮುತ್ತು ತೆಗೆದು ತೋರಿಸಿದರೂ ತಿಕ್ಕಿ ನೋಡುತ್ತಾರೆ. ಎಂಜಲು ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ನಿನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ನಿನ್ನ ಹೆಂಡತಿಗೆ ಗೊತ್ತಾ? ಅನ್ನಬಹುದಿತ್ತು. ಇರಲಿ ಬಿಡಿ, ಅವನು ಈ ಸಮಾಜದ ಪ್ರತಿನಿಧಿ ಅಷ್ಟೇ. ಎಲ್ಲಾ ಬಂಧಗಳಿಗೂ ಎoತದೋ ತರಹೇವಾರಿ ಹೆಸರಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಆಗ ಬಹಳ ಕಾಡಿದ್ದು ಅವಳು ಮತ್ತು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಒಂದಳತೆಗೆ ನಿಲ್ಲಿಸಿ ನೋಡುವ ಈ ಜನರ ªರ ಸ .ವರಸೆ. ಹಾಗಾದರೆ ಇಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಾ ಬಂಧಕ್ಕೊಂದು ಹೆಸರಿದೆಯಾ? ಅಥವಾ ನಮ್ಮ-ನಮ್ಮ ಅನುಕೂಲಕ್ಕಾಗಿ ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ ಎಂತದೋ ಒಂದು ಹೆಸರಿಟ್ಟುಕೊoಡಿದ್ದೇವಾ?